|
|
|
|
| |
MIĘDZY NAMI
na rozstaju naszej drogi
dziś nie czekaj ani jutro
nie usłyszysz więcej kroków
delikatnych jak stokrotki
widzę oczy pełne smutku
słyszę fortepianu dźwięki
moje dłonie zaciśnięte
zatrzymały oddech Twój
już spadają złote wiersze
Ty je zasusz w pamiętniku
bo nie wrócą Ci raz jeszcze
i nie znajdziesz sensu życia
tyle jeszcze było marzeń
tyle kochań nieprzytomnych
a w ogrodzie jedna róża,
której kolce nie wyrosły
i niech będzie czystą kartką
to co miedzy nami było
znowu lilię zerwał anioł
i zamoczył sobie skrzydła
teraz suszy je na słońcu
z bardzo uśmiechniętą miną
a nad wodą pełno świerszczy
co próbują grać na skrzypcach
PANNA LEŚNA
jedwabisty świt w półsennym omdleniu
goni białe chmury po nieba sklepieniu
słowik nie pamięta lirycznej sonaty
i improwizuje jak oszalały
gdzieś z dali przychodzi leśna driada
ptakom i drzewom dziwy opowiada
rozchyla usta w niemym uśmiechu
namawia cudnie do pierwszego grzechu
a leśna panna tańczy i śpiewa
wiruje na wietrze jej sukienka
tak roztańczona w białym wianku
zapomniała o swoim kochanku
tańczą krople rosy kryształowe kwiaty
kiedy się wyłania ze złotej poświaty
ptaki chcą utonąć w niewinnym spojrzeniu
trwać tak bez końca w błogim uniesieniu
ku górze unosi lilię smukłych dłoni
a w tym wirowaniu nikt jej nie dogoni
a leśna panna tańczy i śpiewa...
Jesienna sonata
Niewiasta, co talię ma wąską,
I kibić giętką odsłania.
Strojona w rdzawe liście.
Zamyślona idzie milcząca
W eterycznej krynolinie,
Barwny woal na ramionach.
A jej dłonie oplatają,
Struny z wschodzącego słońca.
Złote włosy rozwiewa wiatr,
Stopami lekko dotyka traw.
Unosi się jak by frunąc.
I w purpurę zmienia świat
I tak gra jak nigdy nie tkał nikt
Sonatę tkaną z porannej mgły
Lekką sonatę jesienną
Te samą i wciąż niezmienną,
Nutami pereł osnutą,
Z korali jarzębinowych
Na pięciolinii babiego lata,
Melodię z odcieni kasztanowych
Złote włosy rozwiewa wiatr,
Stopami lekko dotyka traw.
Unosi się jak by frunąc.
I w purpurę zmienia świat,
Kim jest ta dama, nie wie nikt?
Lekko struny wiolonczeli,
Muska długimi palcami
Kiedy tylko budzi się świt?
I tak wciąż gra,jak nie grał nikt,
Sonatę tkaną z porannej mgły
Lekką sonatę,jesienną.
Z korali jarzębinowych,
.Tą samą i wciąż niezmienną,
Nutami pereł osnutą,
Na pięciolinii babiego lata,
Melodię z odcieni kasztanowych.
Samotna w śród tłumu
Spaceruję alejkami,
całkiem sama właśnie dziś.
Deszcz rozmywa ulic granit,
powiedziałeś muszę iść.
Ja zostałam i wciąż czekam,
może wrócisz, kto to wie…
Jak korale łzy nawlekam,
żal rozpaczy dopadł mnie.
Sama, choć ludzi tłum,
sama, choć gwar i szum,
sama, bo tak już jest,
kolejny płynie dzień.
Bez Ciebie jestem cieniem,
Bezbarwnym, niepozornym tłem.
I nieistotnym wspomnieniem,
Zrozumiałam wszystko, już wiem.
Jesień nie rozumie mych słów,
Rzucanych głośno na wiatr.
Chciałam zobaczyć Cię znów,
Nim poszybuję jak ptak.
Sama, choć ludzi tłum,
sama, choć gwar i szum.
sama, bo tak już jest,
kolejny płynie dzień.
Sama, sama, sama...
Jak szybko mija czas,
Gdy nie ma już nas, nie ma nas…
Oczarowanie
Jeśli mnie kochasz, nie mów mi o tym
Tylko kłamstwa ubrane są w słowa
W pękniętym lustrze zastyga motyl
I cisza jest dzisiaj kryształowa
Zatrzymaj dla mnie światło księżyca
Jak małe piórko zamknięte w dłoni
Anioł na drzewie niewinnie przysiadł
I moje usta na Twojej skroni
W zwierciadle nocy odbite twarze
Tańczące cienie na białej ścianie
W milczeniu tkają srebrne witraże
Ulotne chwile, oczarowanie
Wpatrzeni w siebie tak nieprzytomnie
W zapachu uczuć, w tej jednej chwili
Której nie zdołasz nigdy zapomnieć
O której wiecznie będziemy śnili
Więc jeśli mnie kochasz, nie mów mi o tym
Tylko kłamstwa ubrane są w słowa
Samotne lustro, odfrunął motyl
I cisza nie jest już kryształowa
W zwierciadle nocy odbite twarze
Tańczące cienie na białej ścianie
W milczeniu tkają srebrne witraże
Ulotne chwile, oczarowanie
Zatrzymaj dla mnie światło księżyca
Jak małe piórko zamknięte w dłoni
Jeśli mnie kochasz, nie mów mi o tym
Do wszystkich tekstów muzykę skomponowała Monika Załoga.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
